Op een dag stormde mijn oudste zoon Marvin huilend naar binnen.
Tijdens een van de vele speelgoedpistool-gevechten was hij op zijn mondje gevallen. Ik pakte een doek voor de – dacht ik – tand door zijn lip, maar dan had dit boek natuurlijk niet de geheime wereld van de tandenfee geheten.
Voorin zijn mond zat een gapend gat. De tand was er door de val met wortel en al uitgekomen. Denkend aan alle fotomomenten waarop dat zwarte gat zou opvallen in zijn lach, kostte het me moeite om tijdens het troosten niet mee te huilen.
Normaal kun je je voorbereiden op het fietsenrek dat tijdens het wisselen bij ieder kind ontstaat, maar dit tandje had geen dagen gewiebeld, zoals gebruikelijk. Deze tand was, net zoals Marvin en ik, nog niet klaar voor dit proces.
Op een dag stormde mijn oudste zoon Marvin huilend naar binnen.
Tijdens een van de vele speelgoedpistool-gevechten was hij op zijn mondje gevallen. Ik pakte een doek voor de – dacht ik – tand door zijn lip, maar dan had dit boek natuurlijk niet de geheime wereld van de tandenfee geheten.
Voorin zijn mond zat een gapend gat. De tand was er door de val met wortel en al uitgekomen. Denkend aan alle fotomomenten waarop dat zwarte gat zou opvallen in zijn lach, kostte het me moeite om tijdens het troosten niet mee te huilen.
Normaal kun je je voorbereiden op het fietsenrek dat tijdens het wisselen bij ieder kind ontstaat, maar dit tandje had geen dagen gewiebeld, zoals gebruikelijk. Deze tand was, net zoals Marvin en ik, nog niet klaar voor dit proces.
Als vanzelf vertelde ik Marvin dat elk kindje dat tanden wisselt, een tandenfee op bezoek krijgt. Om het verhaal leuk te maken liet ik Marvin de naam van de tandenfee kiezen. Ik vertelde hem ook dat deze fee ’s nachts op bezoek zou komen en de tand zou omruilen voor een muntje. Hij vond de gedachte aan een magisch wezentje dat zijn tand zou komen halen en het zou omruilen voor een centje, ontzettend spannend. Samen tekenden we een feetje en met de tand onder zijn kussen ging hij slapen.
Die avond schreef ik een gedichtje, dat ik bij het muntje onder zijn kussen legde. Hij straalde toen hij het vond en de avonden daarna verzonnen we samen verhaaltjes over de magische tandenfee. We schreven ze op en de verhaaltjes belandden in een lade.
Het was een jaar later dat Marvin voor het eerst een officiële wiebeltand had. Ik dacht terug aan de eerdere verhaaltjes en zocht ze op. Samen met Marvin verzonnen we meer verhaaltjes en tekenden we de figuren uit. Uiteindelijk bundelde ik de verhaaltjes en tekeningen tot daar ineens de basis voor een boek met zes hoofdstukken lag.
Ik hoop dat er een heleboel kindjes net zo genieten van dit magische verhaaltje.
Mijn hoofdperZoon kan zijn geluk niet op. Hij is zo trots als een pauw op zijn echte eigen boek. En als mijn jongste zoon Ches straks wat ouder is, is er vast een aanleiding voor een volgend magisch boek…
